Weekblog week 26 - 2013 (23 t/m 29 juni)

Het natte weer zorgde deze week voor aardbeien met een loopneus.

De enigszins verbouwde pallet op zijn kant begint zijn vruchten af te werpen.

In de Eetbare Wand is het nu ook een kleurrijk gebeuren

De aardbeien van het ras Florence zijn lekker dik, een beetje zoet en met een fris zuurtje als nasmaak.

Deze Symphony staat hier nu net te bloeien. Over enkele weken kunnen hier de vruchten van geplukt worden.

We hebben de aardige mevrouw een paar gratis doosjes aardbeien gegeven en zo blij als ze daarmee was, daar word je dan zelf ook weer blij van. Er zijn namelijk mensen die hier niet alleen aardbeien komen kopen, maar die ook in geuren en kleuren vertellen wat ze er allemaal mee doen. De mevrouw vertelde over een gerecht wat ze regelmatig maakte, een Aardbeien-Pavlova hoe lekker dat toch wel niet was. En hoe eenvoudig te maken. Ze stuurde het recept naar me toe en ik ging er mee aan de slag. Waar kende ik dat toch van? Een aantal jaren geleden maakte ik al eens Eton Mess, een rommelig mengseltje van brokken meringue met stukken aardbei en lobbig geslagen room, ooit bedacht op een kostschool voor jongens, die wel van gemak hielden. Toegegeven, die meringue van toen kwam kant-en-klaar uit het pak van de Hanos.

Nu ging ik het zelf maken en het stelt niks voor, want zelfs ik kan dat dus. De Pavlova werd gewoon een soort Eton Mess, maar dan een beetje meer georganiseerd, in laagjes. De eerste keer dat ik het maakte kregen we vrienden op bezoek (ik heb er een paar). De ontvangst en het afscheid gingen gepaard met het zo simpel te maken gebak, zó lekker vonden ze het. O ja, wél goeie aardbeien erop leggen natuurlijk.....Het recept zal ik binnenkort op de website plaatsen.

Het was nogal rotweer de afgelopen week. Een boel nattigheid en ook niet al te warm. De aardbeien lagen maar een beetje in het stro te liggen en het rijp worden schoot niet echt op. Het scheelde dat de mensen ook niet zo happig waren om te gaan fietsen, anders hadden we vast aardbeien tekort gehad. Op vrijdagmiddag heb ik zelf eventjes in onze winkel gestaan, als doelwit van een filmopname die waarschijnlijk na de zomer ergens gaat verschijnen. Een uurtje of drie ben ik filmacteur geweest, wel real live, dat scheelt. Het ging over aardbeien en over het naar de rug of naar het gezicht staan van de stad. De interviewer was dezelfde die me vorig jaar voor Trouw interviewde. Dat interview had toen de nodige ophef veroorzaakt in de sector. Maar goed, dat had ik hem eerst verteld voordat ze begonnen te filmen. En nu mocht ik het zelf zeggen en hoefde er niks opgeschreven te worden.

Tijdens de filmopname had ik net verteld dat heel veel mensen vragen naar de zoetste aardbei, alsof andere smaken niet bestaan. Grappig was dat toen ik net even in de winkel stond, drie klanten na elkaar vroegen: 'wat is de zoetste?' Het probleem is dat de meeste rassen op hetzelfde moment qua suikerwaarde vrij dicht bij elkaar zitten. Het kan best zo zijn dat een aardbei die voor het gevoel zo zuur is als een citroen, toch de zoetste is als het om suikerwaarde gaat. Maar de beleving is anders. Een citroen is ook hartstikke zoet. Ook die snoepzuurtjes waar je wangen van bij elkaar trekken door de zurigheid, zijn een en al suiker. Eigenlijk vragen de meeste mensen denk ik dus een aardbei, die alleen maar zoet en sappig is, maar verder weinig smaak heeft. In mijn beleving is de Lambada er zo eentje, die overigens als culinair toppertje hoog staat aangeschreven. Op een vlaai is het echt niks bijzonders hoor. Vooral veel zoetigheid en weinig fruitsmaak. Een als vers geconsumeerde wat zurig overkomende aardbei is misschien wel de perfecte voor de vlaai of de voor de Eton Mess. Dé lekkerste aardbei bestaat dus gewoon niet.

Nou mensen, tot volgende week dan maar weer,
groeten van Jan

P.S. Reageer gerust op mijn berichtjes. Doe alsof je thuis bent op ons aardbeienbedrijf!