advertentie

zondag 14 november 2010

Weekblog week 45 - 2010 (7 t/m 13 november)

Het wordt tijd om de bakens te verzetten. De liefde voor de smaakaardbei is groot en ik heb veel waardering voor de fans en mijn ambassadeurs. Maar om de continuïteit te garanderen moet er gereorganiseerd worden. Hoe? Dat zal de toekomst uitwijzen.
We hebben de afgelopen jaren een naam opgebouwd in Aardbeienland

Het is tijd voor een nieuwe uitdaging. Lees mijn blog om er meer van te weten te komen.

Deze week is het filmpje gemaakt ter gelegenheid van de finaleplaats van ons product Volsmaakt in De Smaak van Nederland 2010. Binnenkort kan er gestemd worden voor de publieksprijs. Ik geef wel een seintje :-)



Het moet nu dan toch maar eens gezegd worden onderhand. Deze week zijn we met een groepje vooruitstrevende boeren en tuinders bij elkaar geweest om eens na te denken over hoe we toch in 's hemelsnaam uit die verstikkende vastgeroeste ketens kunnen komen. Ontketen de Keten hebben we ons initiatief genoemd naar aanleiding van de discussie over 'Kannie ligt op het kerkhof' op Foodlog. Ik heb me 3 jaar geleden al ontketent van The Greenery en daarmee een sprong in het diepe gewaagd.
.
Het pootje baden daaraan voorafgaand bracht me te weinig voldoening want de spelregels van The Greenery verhinderden me om mijn eigen vleugels uit te slaan. Ook nu nog wordt eigen creativiteit ernstig belemmerd binnen afzetorganisaties hoorde ik van enkele telers die er nog wel bij betrokken zijn. Maar goed, als de regels van een club zijn zoals ze zijn dan moet je als ondernemer zelf de keuze maken om daar wel of niet naar te willen leven. Ik heb er dus voor gekozen om dat niet te doen.
.
Gaandeweg heb ik daarna wel ervaren dat sommige dingen leuker zijn geworden, maar dat het er zeker niet gemakkelijker op geworden is. Leuker werd het om zelf het contact met de markt te hebben, van supermarkten tot consumenten. Het bedenken en ontwikkelen van nieuwe concepten en producten, het bij elkaar zoeken van mensen en bedrijven daarvoor en het uitdragen van de boodschap gaan me ook makkelijk af. Zo makkelijk dat ik nu om de haverklap gevraagd wordt om mijn verhaal te komen delen met anderen, ook buiten onze sector. Jammer genoeg mag dat dan meestal weer niks kosten. Daar ben ik dan eerlijk gezegd wel teleurgesteld over. In mijn verhaal zit immers ontiegelijk veel leergeld geïnvesteerd.
.
Het zelf met de markt aan de slag gaan en het ontwikkelen van concepten is me niet in de koude kleren gaan zitten. Ik denk dat de helft van mijn tijd daar tegenwoordig wel in verdwijnt. Het schijnt dat als je iets leuk vindt en het je gemakkelijk af gaat dat je dan vrijwel automatisch daar meer tijd in steekt dan je eigenlijk beschikbaar hebt. We zijn bovendien een vrij kleinschalig bedrijf, zeker voor hedendaagse begrippen en we zitten ook nog eens op een locatie waar het uitzicht heilig is verklaard. Dus hoe ik het ook wend of keer, er lijdt altijd iets onder het gebrek aan tijd. Privé gezondheidsproblemen in het gezin kwamen er dit jaar nog extra bij.
.
We staan nu voor een duivels dilemma. De belangstelling voor lekkere aardbeien groeit met het jaar. Daar liggen kansen voor ons zou je zeggen. Mijn chronische tijdgebrek zorgt er echter voor dat ik geen optimale aandacht kan besteden aan de teelt en tegelijkertijd de markt aan het bewerken ben. Ons bedrijf is daarnaast qua oppervlakte te klein om een fors grotere hoeveelheid aardbeien te produceren, dat wél nodig is om rendement te kunnen maken.
.
Het zou niet verstandig zijn denk ik om tegen beter weten in op deze kleinschalige manier door te gaan. We zouden nog best enkele jaren heel veel consumenten blij kunnen maken met 'smaakaardbeien'. Ik zou me nu voor 100% op de teelt van de aardbei moeten gaan toeleggen en maar hopen dat de volgende schakels in de keten zoveel compassie met mij hebben dat ze mijn spullen wel goed zullen verkopen. Maar ik ben bang dat we dan binnen niet al te lange tijd toch tot de conclusie moeten komen dat het geen haalbare kaart is. Ook de belangstelling die onze kinderen hebben in de aardbeienteelt weegt nu al zwaar mee. Ze zijn alle vier wel ondernemend van aard, maar ze zien de wereld al heel wat groter dan een aardbei.
.
Als ik me volledig zou kunnen gaan toeleggen op de doorbraak van de smaakaardbei dan zie ik daar geweldig veel kansen voor. Door samen te werken met telers die niks liever doen dan telen en dat ook heel erg goed kunnen, kunnen we de Jan Robben-waardige smaakaardbei minder afhankelijk maken van mij. Zodat niet, als ik de stekker er een keer uit trek in één keer het hele concept op zijn gat ligt. Ondertussen kan ik mooi verder gaan met het ontwikkelen van innovaties en het ontplooien van de marketingkant, het contact tussen, teler, retailer en consument. Dat vind ik persoonlijk ook de leukste kant van het vak geworden. Telen is ook leuk, maar het moet dan wel voor 100% goed lukken en voor een concurrerende kostprijs.
.
Er worden overigens wat kansen gemist als ik eens om me heen kijk in de tuinderswereld. Iedereen is maar druk bezig met produceren en de producten worden bij wijze van spreken maar gewoon langs de kant van de weg gezet. In de hoop dat een toevallige voorbijganger er iets mee doet en er nog wat voor over heeft. Ook dát kan beter, makkelijker en leuker.
.
Al met al denk ik dus dat de toekomst van de smaakaardbei en zijn verovering van het winkelschap er meer bij gebaat zijn dat ik die nieuwe uitdaging aan ga. Hoe dat precies zal gaan weet ik nog niet, maar eerst moet die ene duivelse knoop doorgehakt worden. De komende week zal dat vermoedelijk gebeuren. Dan weet u dat alvast!
.
Nou mensen, tot volgende week dan maar weer,
groeten van Jan
.
P.S. Reageer gerust op mijn berichtjes. Doe alsof u thuis bent op ons aardbeienbedrijf.

Geen opmerkingen: